Στην Ελλάδα, υπάρχουν ιατροί και επαγγελματίες υγείας, οι οποίοι απομακρύνουν τον γονιό/συνοδό του παιδιού κατά την αιμοληψία ή εξέταση. Όχι υπό εξαιρετικές συνθήκες (π.χ. επείγον ή γονιός που λόγω πανικού δυσχεραίνει την όλη διαδικασία), αλλά ως απόλυτο κανόνα. Όποιος έχει σχετική εμπειρία γνωρίζει πολύ καλά με τι ένταση και συναίσθημα κλαίει και οδύρεται το παιδί που εξαναγκάζεται να ζήσει μία τέτοια εμπειρία. Ο πόνος της αιμοληψίας μεταφράζεται σε πιθανότητα εγκατάλειψης και κίνδυνο επιβίωσης, όλα αφάνταστα (κυριολεκτικά) στο μυαλό του παιδιού. Κι έτσι ο πόνος μεταφράζεται σε τραύμα. Και μια μικρή ψυχή τραυματίζεται. Πιθανότατα λίγο, όχι πολύ, πιθανότατα για λίγο, όχι για πάντα. Αλλά, σίγουρα, χωρίς απολύτως κανέναν λόγο.

Ο επαγγελματίας υγείας ο οποίος συμμετέχει (είτε ενεργά είτε παθητικά) σε μία τέτοια εμπειρία παιδιού (και γονιού) δρα αντιδεοντολογικά. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς.

Κι όμως δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι. Κάθε άλλο. Ορίστε ένα πανέμορφο video που δείχνει πώς το ίδιο ερέθισμα της αιμοληψίας μπορεί να είναι τόσο αλγεινό και φοβιστικό όσο μία ιπτάμενη μύγα. Κι όλα αυτά γιατί το παιδί δεν ανησυχεί για το τι θα του συμβεί, δεν νιώθει κίνδυνο εγκατάλειψης, αλλά αντίθετα νιώθει ασφαλές, όπως κάθε βασιλιάς στον θρόνο του.
Και φυσικά, δεν πρέπει κανείς να παραλείψει να αναφέρει ότι επίσης δείχνει την δύναμη της αγάπης, της αγκαλιάς, του θηλασμού, ξέρετε αυτού του θεάματος που αν το δούμε δημοσίως φρικάρουμε συλλογικά. Ειδικά οι γυναίκες παρακαλώ…
Απίθανα δείγματα κοινωνικής και ιατρικής ανωριμότητας…
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα μεγαλώσουμε…

© Kostis Tsarpalis, January 2016