Choices

choices
choices – πατήστε για μεγαλύτερο μέγεθος

Τον Σεπτέμβριο, μετά από τρία χρόνια άριστης συνεργασίας, αποφάσισα κατόπιν πολλής σκέψης να διακόψω την εργασία μου σε ένα Διαγνωστικό Κέντρο (Βιότυπος, Αιγάλεω) όπου ήμουν Επιστημονικά Υπεύθυνος του Καρδιολογικού τμήματος. Οι σταδιακά αυξανόμενες απαιτήσεις του ιατρείου, καθώς και η επιθυμία μου να αφιερώνω έναν, έστω ελάχιστο (αλλά όχι μηδενικό), χρόνο στην οικογένειά μου, είχαν πιέσει τόσο το πρόγραμμά μου, ώστε ο μόνος τρόπος για να ανταπεξέλθω θα ήταν αν μειωνόταν ο χρόνος που θα είχα διαθέσιμο για να αφιερώνω στον κάθε ασθενή του ιατρείου μου. Κάτι που, προφανώς, δεν ήθελα να συμβεί. Έφυγα από το Διαγνωστικό Κέντρο έχοντας την καλύτερη άποψη για την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών στους ασθενείς που το εμπιστεύονται, καθώς και την καλύτερη δυνατή συνεργασία με το υπόλοιπο, κυριολεκτικά καταπληκτικό από κάθε άποψη, προσωπικό. Προφανώς, σε μεγάλον βαθμό, όλα αυτά αντικατοπτρίζουν και την ποιότητα της ίδιας της διοίκησης. Την περίοδο αυτή θα έχω να την θυμάμαι με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Ίσως, όμως, ακόμη πιο πολύ θα έχω να θυμάμαι την επαφή μου με τους ασθενείς/εξεταζόμενους του Κέντρου. Αυτοί είναι άλλωστε που έδιναν αξία στον χρόνο που αφιέρωνα εκεί. Και, παραδόξως, ενώ το Κέντρο παρέχει υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας, η πιο σημαντική από ένταση μνήμη δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν ενός ασθενούς, ο οποίος υπέστη καρδιακή ανακοπή στον χώρο αναμονής. Μετά από επιτυχή καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και απινίδωση, στην οποία συνεργάστηκε αρμονικά όλο το προσωπικό που ήταν παρόν εκείνη την στιγμή, ο ασθενής μεταφέρθηκε, αιμοδυναμικά σταθερός και έχοντας τις αισθήσεις του, στο εφημερεύον Νοσοκομείο για την περαιτέρω αντιμετώπιση.

Ήταν, μέχρι τότε, η πρώτη καρδιακή ανακοπή που είχα κληθεί να αντιμετωπίσω εκτός Νοσοκομείου (out of hospital cardiac arrest). Και θυμήθηκα, και αυτό θέλω να μεταφέρω και εδώ, ότι αυτό που εγώ τώρα περιγράφω ως την στιγμή της πιο μεγάλης έντασης της τριετίας αυτής, στον χώρο μάχιμων Νοσοκομείων, δεν είναι παρά η καθημερινότητα. Και λέω “μάχιμων” γιατί, πράγματι, στα Νοσοκομεία που δουλεύουν με ανοιχτό τμήμα Επειγόντων, και σε ένα σύστημα που επί της ουσίας δεν έχει οργανωμένη και σίγουρα όχι διασυνδεδεμένη (με τα Νοσοκομεία) πρωτοβάθμια δομή υγείας, αυτό που διαδραματίζεται είναι κυριολεκτικά μία καθημερινή μάχη.

Μία μάχη, την οποία όμως, τα Νοσοκομεία αυτά στα οποία αναφέρομαι, την κερδίζουν με το σπαθί τους. Γιατί, ενώ πολλά μπορεί να πει κανείς για τα δημόσια Νοσοκομεία, υπάρχει ένας τομέας στον οποίον ηγούνται. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διεθνώς άλλα συστήματα Υγείας, όπου τα Νοσοκομεία τους θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν με τόση αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επειγόντων περιστατικών, δεδομένου του αριθμού των ασθενών που καταφθάνει σε κάθε εφημερία και φυσικά δεδομένων των διαθεσίμων υποδομών. Και αυτό οφείλεται στην υπερπροσπάθεια των ιατρών και των νοσηλευτών που δουλεύουν εκεί.

Όταν ένα αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο με το χειρόφρενο σε κατηφόρα που καταλήγει σε παιδική χαρά που παίζουν αμέριμνα παιδιά, λίγοι σκέφτονται συνειδητά, την πολύ μεγάλη δύναμη που ασκείται ανά πάσα στιγμή για να μην κατρακυλήσει και να μείνει στάσιμο. Η στασιμότητα δεν είναι συνώνυμο της αδράνειας. Το ότι τα Νοσοκομεία μας δεν καταρρέουν με ένα μεγάλο «Μπαμ» οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσπάθεια των ιατρών και νοσηλευτών που περιγράφω παραπάνω. Από την άλλη, το ότι τα Νοσοκομεία μας δεν βελτιώνονται οφείλεται σε άλλους (κυρίως διοικητικούς/πολιτικούς) λόγους, άσχετους με την επάρκεια και την προσπάθεια του προσωπικού.

Ενίοτε, μου λείπει αυτή η ένταση και η ηθική επιβράβευση του να βοηθάς κάποιον στο επείγον πρόβλημα υγείας του, αλλά δεν ξεχνώ και πόσο ψυχοφθόρο ήταν το να εργάζεσαι day in, day out, σε τέτοιες συνθήκες και με τέτοιους ρυθμούς, με ορατό τον κίνδυνο να χάσει κανείς μακροπρόθεσμα τον ενθουσιασμό του για την Ιατρική. Δυστυχώς, το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές. Μετά την επιλογή μου να κερδίσω χρόνο για το ιατρείο μου, την ηθική μου επιβράβευση την λαμβάνω μέσω της βελτίωσης που βλέπω να επιτυγχάνουν τόσοι ασθενείς του ιατρείου, σκεπτόμενος ότι κατά κάποιον τρόπο βοηθώ κι εγώ το σύστημα, δουλεύοντας τώρα πιο upstream, με το να αποφευχθούν εξ αρχής εκείνα τα οξέα προβλήματα που οδηγούν κάποιον στα επείγοντα των Νοσοκομείων. Είναι κάτι που μπορεί να μην προκαλεί την ίδια ένταση με το επείγον, αλλά από την άλλη μού προκαλεί (πλέον) μεγαλύτερο ενθουσιασμό, και μου προσφέρει τουλάχιστον την ίδια ηθική επιβράβευση.

Έτσι είναι με κάθε επιλογή, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Το σημαντικό είναι να μην αποπροσανατολιστείς και αντί να δεις την πόρτα που άνοιξε μπροστά σου, συνεχίζεις να κοιτάς την πόρτα που έκλεισε πίσω σου. Just turn around and things will become clear again… ή, τουλάχιστον, έτσι λέω στον εαυτό μου.

Υ.Γ. Στην φωτογραφία πιο πάνω, η περιγραφή του παραπάνω περιστατικού από το ενημερωτικό newsletter που εκδίδει ο Βιότυπος, άλλη μία αξιέπαινη πρωτοβουλία της επιχείρησης.

© Kostis Tsarpalis, October 2016

Αφήστε μια απάντηση

Call Now Button
Send this to a friend