Κωστής Τσαρπαλής > piece of my heart > Στατίνες και κίνδυνος Σακχαρώδους Διαβήτη τύπου 2: Νεότερα δεδομένα

Στατίνες και κίνδυνος Σακχαρώδους Διαβήτη τύπου 2: Νεότερα δεδομένα

Balancing risk versus benefit, always a difficult exercise.
Balancing risk versus benefit, always a difficult exercise.

Στην πιο πρόσφατη επιδημιολογική μελέτη σχετικά με τις στατίνες και τον κίνδυνο για εμφάνιση διαβήτη τύπου 2 (άρθρο στο Diabetologia, της ομάδας του Prof. Markku Laakso από την Φινλανδία, βλ. link παρακάτω):

1. ο κίνδυνος υπολογίστηκε μεγαλύτερος από όσο σε προηγούμενες μελέτες (46% αύξηση κινδύνου στα 6 χρόνια, έναντι 10-22% που είχε υπολογιστεί μέχρι σήμερα),
2. δεν φάνηκε να είναι class effect, δηλ. πιθανώς ο κίνδυνος δεν αφορά σε όλες τις στατίνες και με τον ίδιο τρόπο. Συγκεκριμένα ο κίνδυνος αυξήθηκε με χρήση σιμβαστατίνης και ατορβαστατίνης, αλλά όχι με χρήση ροσουβαστατίνης, φλουβαστατίνης, λοβαστατίνης, πραβαστατίνης.
3. ο κίνδυνος φάνηκε να είναι δοσοεξαρτώμενος.

Σχόλια:

1. There is no free lunch. Δεν υπάρχει φάρμακο χωρίς παρενέργειες (παρά μόνο στα παραμύθια/στις διαφημίσεις των δυτικών συστημάτων υγείας). Η επιλογή για αγωγή με κάποιο φάρμακο είναι πάντα μία άσκηση αξιολόγησης/ποσοτικοποίησης του οφέλους και του κινδύνου, δηλ. του καθαρού αποτελέσματος των δύο (net effect). Κι εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι αυτό εξαρτάται τόσο από το φάρμακο όσο και από τα χαρακτηριστικά του ασθενούς, άρα κάθε φορά η άσκηση αυτή (πρέπει να) είναι εξατομικευμένη.
Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τις στατίνες, τα φάρμακα που πριν 10-15 χρόνια λέγαμε ότι είναι τόσο ωφέλιμα και μάλιστα για όλον τον πληθυσμό, σε βαθμό που ίσως κάποιοι να θυμούνται την γνωστή τότε φράση “ας τα βάλουμε στο νερό της βρύσης!”.
2. Σε ασθενείς υψηλού κινδύνου για εμφάνιση διαβήτη τύπου 2 (οικογενειακό ιστορικό, μεταβολικό σύνδρομο/σύνδρομο αντίστασης στην ινσουλίνη, παχυσαρκία, καθιστική ζωή κ.ά.) καλό είναι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου να σκέφτεται διπλά κανείς πριν ξεκινήσει αγωγή με στατίνες, και να δίνει προτεραιότητα στις στατίνες που έχουν συσχετιστεί λιγότερο με αυτήν την παρενέργεια. Επίσης καλό είναι να ελέγχεται το ενδεχόμενο εμφάνισης διαβήτη σε κάθε μας επαφή με τον ασθενή που λαμβάνει στατίνες (π.χ. με τυχαίο έλεγχο γλυκόζης, και βέβαια με έλεγχο γλυκόζης και HbA1c κάθε φορά που θα γίνει κάποιος εργαστηριακός έλεγχος), καθώς είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για αναστρέψιμη επιπλοκή, ειδικά αν ανακαλυφθεί νωρίς.
3. Ο δοσοεξαρτώμενος κίνδυνος είναι άλλη μία απόδειξη του ότι όσο μπορεί κανείς να βοηθήσει με συμπεριφορικές αλλαγές τόσο το καλύτερο, καθώς είτε θα πετύχεις την τιμή στόχο με μικρότερες δόσεις είτε θα πετύχεις μεγαλύτερη μείωση για τις ίδιες δόσεις (και στις δύο περιπτώσεις μεγιστοποιείς το όφελος). Με λίγα λόγια αυτό έρχεται ως απάντηση στην εσφαλμένη αλλά διαδεδομένη άποψη ότι οι στατίνες είναι φάρμακα τα οποία μας επιτρέπουν έναν αθηρογόνο τρόπο ζωής, ωσάν να είναι το ίδιο ένας υγιεινός τρόπος ζωής με έναν ανθυγιεινό στον οποίο προσθέτουμε στατίνες! Δεν είναι το ίδιο. Κάθε βελτίωση είναι επιπλέον των άλλων και όχι στην θέση άλλων.
4. Παρ’ όλα τα παραπάνω, οι στατίνες παραμένουν ίσως η καλύτερα και πιο λεπτομερώς μελετημένη όμαδα φαρμάκων, με πολύ ισχυρά στοιχεία τόσο για το θεωρητικό τους όφελος, όσο και για το πόσο κόσμο έχουν βοηθήσει στην πραγματική ζωή. Πράγματι, δεν πρέπει να υποβαθμίσουμε το γεγονός ότι οι στατίνες υπήρξαν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ιατρικής του προηγούμενου αιώνα. Ειδικά τώρα που οι τιμές τους έχουν πέσει (σχεδόν όλες είναι πλέον out of patent), είναι κρίμα να αρχίσουμε να τις ενοχοποιούμε περισσότερο από όσο τους αξίζει.

Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το άρθρο ολόκληρο σε μορφή pdf από εδώ: http://www.diabetologia-journal.org/

© Kostis Tsarpalis 2015

Αφήστε μια απάντηση

Call Now Button
Send this to a friend